គិតទៅការរស់នៅរបស់មនុស្សគឺសុទ្ធតែជាអំនួត…ហាស៎… មែនបើយើងគ្មានអំនួតទេ តើម្តេចនឹងអាចរស់កើតទៅ…រៀនសូត្រ បើគ្មានអំនួត ក៏មិនអាចរីកចម្រើនបានដែរ…ពាក្យសម្តីក៏ដូចគ្នា… និយាយរួម គ្រប់សកម្មភាពទាំងអស់ គឺជាអំនួត…ពីមុនខ្ញុំមិនចូលចិត្តពាក្យ អំនួតនេះទេ…ស្អប់មនុស្សអួតខ្លាំងណាស់…បើមានមនុស្សអួតក្បែរខ្ញុំ…ខ្ញុំអាចមិនយកចិត្តទុក ដាក់ជាមួយគេ ឬបើទ្រាំមិនបានទេ ខ្ញុំនឹងព្យាយាមធ្វើអ្វីមួយ ឲ្យភាពអួតក្អេងក្អាងរបស់គេនោះ ក្លាយទៅជាភាពចម្កួត…។ តែដល់គិតយូរៗទៅ គេនិងខ្ញុំដូចតែគ្នាសោះ…គេអួត ព្រោះចង់ឲ្យ អ្នកដទៃចាប់អារម្មណ៍ និងសរសើររូបគេ…ឯខ្ញុំប្រឹងកាច់បំបាក់គេ ក៏ព្រោះតែចង់អួតប្រាប់គេថា ខ្ញុំក៏ចេះដឹង មិនចាញ់គេប៉ុន្មានដែរ… … …
កំលោះៗ វ័យប្រហាក់ប្រហែលនឹងខ្ញុំ ខ្លះគេរៀបការមានប្រពន្ធកូនទៅហើយ ខ្លះមានសង្សារបណ្តើរគ្នាដូចប្តីប្រពន្ធ ព្រោះតែចង់អួតប្រាប់ពីសមត្ថភាពស្នេហារបស់ពួកគេ…ខ្ញុំឯណេះវិញ ក៏មានសង្សារគ្រាន់បណ្ដើរបង្អួតអ្នកទាំងនោះផងដែរ…។
ខ្ញុំឈឺក្បាលខ្លាំងណាស់ នៅពេលដែលនឹកដល់រឿងរ៉ាវស្នេហាម្តងៗ…ពេលខ្លះ វាធ្វើឲ្យ យើងសប្បាយមែន តែពេលខ្លះ វាក៏បានបង្វក់នូវខួរក្បាលរបស់យើង មិនឲ្យធ្វើអ្វីមួយកើត… យើងត្រូវចំណាយនូវពេលវេលាយ៉ាងច្រើន ព្រោះតែវា…ពេលខ្លះដោយសារតែការផ្គាប់ផ្គន់ រាជិនីស្នេហ៍ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការណាដែលឥតប្រយោជន៍ ក្បត់នឹងមនសិការ ក្បត់នឹងឪពុកម្ដាយ ក្បត់ នឹងមនុស្សដែលរស់នៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ…។ ពេលខ្លះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់នឹងវាខ្លាំងណាស់… ឲ្យតែដល់ថ្ងៃណាដែលគេយល់ថាថ្ងៃពិសេសបន្តិចបន្តួច វាតាំងធ្វើឲ្យយើងនឹកទៅដល់រឿងរ៉ាវ អនុស្សាវរីយ៍…ផ្ដល់កាដូនេះ ផ្ដល់កាដូនោះ ឲ្យគ្នាទៅវិញទៅមកឥតឈប់… ភ្លើតភ្លើននឹងភ្លើង កាមា ប្រវេប្រវារកតែជ្រោះសុខក្នុងអន្លង់ភក់ជ្រាំ…ដូចជាយប់នេះ ខ្ញុំត្រូវក្បត់មនសិការខ្ញុំយ៉ាង ពេញទំហឹង…ដោយសារតែវាជាថ្ងៃពិសេសសម្រាប់មនុស្ស…ហាស…ហា…ខ្ញុំត្រូវកំដរទេពអប្សរ ដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ដើរលេងកំសាន្តពេញរាជធានីភ្នំពេញ…។ មែនពួកយើងពិតជាសប្បាយណាស់ ម្ដងទៅមើលគេប្រគុំតន្ត្រីនៅឯវត្តភ្នំ ម្តងធ្វើដំណើរទៅកម្សាន្តនៅមាត់ទន្លេមុខវាំង…រងចាំទទួល ថ្ងៃឆ្លងឆ្នាំមកដល់…រងចាំមើលផ្កាភ្លើង ដែលផ្ទុះលើដី តែបញ្ចេញរស្មីនៅលើផ្ទៃអាកាស…រងចាំ ថ្ងៃដែលអាយុរបស់ខ្ញុំខិតទៅរកសេចក្ដីស្លាប់បានមួយឆ្នាំទៀត…
-នែ៎…ឯងកុំខ្វល់ខ្លាំងពេកមើល អាស្អីគេនេះ…បើឯងគិតតែអ៊ីចឹង តើធ្វើម្តេចបានសប្បាយ នឹងគេទៅ…?
-ឯងមិនដឹងថា ទង្វើដែលឯងធ្វើនេះ គ្មានបានការអ្វីទេឬ…? ឯងចង់សប្បាយ…យើងក៏ចង់សប្បាយ តែការសប្បាយភ្លើតភ្លើនបែបនេះ ឯងសប្បាយទៅរួចដែរ មែនទេ…?
-ឯងនេះគិតច្រើនណាស់វ៉ី…បើគេនាំគ្នាធ្វើយ៉ាងនេះទៅហើយ ឯងមិនធ្វើតាមគេ មានតែឯងនឹងឆ្កួត…
-មែនគ្នាឆ្កួតមែន…គ្នាមិនមែនមិនចង់សប្បាយនោះទេ…តែគ្រាន់តែ…
-ចុះឯងមានតែ កាហ្វេស្អីទៀត…
-កុំឲ្យសប្បាយភ្លេចខ្លួន…
-យីអានេះ ចេះរអ៊ូ មើលតែមនុស្សចាស់ទៅហើយ…
-ហាស់…
មនសិការខ្ញុំ បានឈ្លោះប្រកែកគ្នាឥតព្រមឈប់… គិតមកដល់ត្រឹមនេះ ខ្ញុំក៏ត្រូវភ្ញាក់ខ្លួន ឡើងវិញ ដោយសារតែឮពាក្យអសុរសចេញពីក្រអូមមាត់គូស្នេហ៍ក្បែរខ្ញុំ…
-ទៅឲ្យឆ្ងាយទៅ អញធុញណាស់ គ្មានលុយឯណាឲ្យឯងទេ…កុំមករអ៊ូក្បែរអញទៀត…ទៅ ប្រយ័ត្នអញសំពងបែកក្បាលឥឡូវហ្នឹង…
ខ្ញុំឃើញក្មេងស្រីម្នាក់ អាយុប្រហែល៩-១០ឆ្នាំ លើកដៃប្រណម្យ មុខគួរឲ្យអាណិត ឈរ សម្រក់ទឹកភ្នែក លើរាងកាយដ៏សុទ្ធតែឆ្អឹងដណ្ដប់ដោយស្បែកដ៏ស្ដើង ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ដាច់ រហែក ក្រាស់ឃ្មឹកដោយធូលីញើសក្អែល…។ ខ្ញុំកោតសរសើរបុរសម្នាក់នោះណាស់ គេដាច់ចិត្ត ហ៊ានប្រមាថមើលងាយក្មេងសុំទាននោះ…ពិតជាគួរឲ្យសរសើរនូវសន្ដានគម្រក់របស់គេមែន… គ្នាគ្រាន់តែសុំដើម្បីរស់ប៉ុណ្ណោះ ម្ដេចក៏ចាំបាច់និយាយពាក្យជម្លើយ គ្មានសីលធម៌បែបនេះ…ខ្លួនចេះគិតថា គេគ្មានសីលធម៌ ចុះទង្វើរបស់ខ្លួនឯងនោះ មានសីលធម៌ខ្លាំងណាស់មែនឬ… កំលោះម្នាក់នោះ ចង់បង្អួតប្រាប់ស្រីស្នេហ៍របស់ខ្លួន ដោយរូបភាពធ្វើគ្រាន់បើ… ឯខ្ញុំក៏ចង់អួត ប្រាប់គូស្នេហ៍របស់ខ្ញុំផងដែរ…។ ខ្ញុំដកលុយចេញពីហោប៉ៅខោបាន១០០០រៀលហុចទៅឲ្យ ក្មេងនោះ…ឯសង្សាររបស់ខ្ញុំឃើញខ្ញុំធ្វើយ៉ាងនេះ នាងក៏ឲ្យនំពងអន្សងមួយថង់ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ហើយទើបតែទិញមកនៅក្តៅៗនៅឡើយ ជាមួយនឹងCocaCola មួយកំប៉ុងឲ្យទៅក្មេងស្រីនោះ ដែរ…។ ខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍រំភើបចំពោះអ្វីដែលស្រីស្រស់របស់ខ្ញុំបានធ្វើ…ហើយក៏កោតសរ សើរចំពោះការទទួលយកដោយពាក្យអរគុណដ៏មានសុជីវធម៌របស់ក្មេងស្រីសុំទាន…។
……………………………………………………………………..
សំឡេងកាំជ្រួចលាន់រំពងដូចសំឡេងបេផ្លោងដាក់គ្នា រង្គើលញ័រអស់ខ្លួនប្រាណទាំងមូល ហាក់ដូចជាផែនដីកំពុងតែរញ្ជួយ ជាវេលាប្រាប់ថា ឆ្នាំថ្មីមកដល់ហើយ…ដាស់ប្រាប់សម្បជញ្ញៈខ្ញុំថា យើងគួរតែធ្វើអ្វីដែលថ្មីៗ ឬអ្វីដែលមិនទាន់សម្រេចឲ្យសម្រេចឡើង… ខ្ញុំគ្មានចិត្តរីករាយ ត្រេកត្រអាលនឹងការបាញ់កាំជ្រួច រួមជាមួយមនុស្សជុំវិញខ្លួនរបស់ខ្ញុំនោះឡើយ…ក្បាលរបស់ខ្ញុំមិនខ្ចីងើយមើលផ្កាភ្លើងស្អីគេនោះទេ… ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានបញ្ជានូវកែវភ្នែកទាំងគូសម្លឹងត្រង់ តម្រង់កាន់ហ្វូងមនុស្សដែលនៅជុំវិញខ្លួន…។
ដោយសារតែភ្លើងកាំជ្រួច ខ្ញុំអាចក្រឡេកឃើញនូវល្បិចនិងឱកាសដ៏គម្រក់របស់យុវវ័យ យ៉ាងសន្ធឹកសន្ធាប់…។ ខ្ញុំឃើញគូស្នេហ៍មួយចំនួន កំពុងតែប្ដូរកាដូគ្នាទៅវិញទៅមក យ៉ាងរីក រាយ…ឃើញកាមាកំពុងតែបបោសអង្អែលយុវវ័យភាពឲ្យលង់លក់ក្នុងមោហោឃៈ… ឃើញកូនក្មេងតូចៗយួរកំប៉ុងប៊ីយែរដើរលក់… ឃើញមនុស្សក្បាលកញ្ចាស់ធំក្លិនខ្លួនផ្អួរ ឆួលដោយក្លិន ស្រាដើរទ្រេតត្រតសុំទានឥតអៀនខ្មាស…ខ្ញុំឃើញ…ឃើញ…ប្រពៃណីវប្បធម៌ខ្មែរយើងកំពុងតែ ដាំក្បាលទីង ទម្លាក់ខ្លួនចុះទៅកាន់បាតទន្លេចតុម្មុខ…
-ហាស៎…បើវាយ៉ាងនេះមែន តើឯងជួយអ្វីកើតទៅ…ឯងមិនមែនជាអាទិទេពឯណា… បើ គេធ្វើយ៉ាងណា ឯងធ្វើយ៉ាងនោះដែរទៅ…កុំទៅរវល់ខ្លាំងពេក…
បង្គាប់នៃគំនិតនេះ ជំរុញឲ្យខ្ញុំធ្វើបែបនេះមែន…
-បងជូនអូនក្នុងថ្ងៃពិសេស…ជាកាដូអនុស្សាវរីយ៍ មុនពិភពលោកមិនទាន់ប្រែប្រួល…
សោភ័ណនារីទទួលយកកាដូពិសេសពីដៃខ្ញុំក្នុងរង្វង់ភក្ត្រាញញឹមស្រស់…នាងមិននឹក ស្មានថាកាដូដែលខ្ញុំជូននាង គឺត្រឹមតែដង្កៀបសក់ត្រឡោកដូងដែលឆ្លាក់ឈ្មោះពីលើថា គន្ធា… ជាវត្ថុធាតុចេញពីស្នាដៃរបស់ខ្មែរយើងសុទ្ធសាធ…វាមានតម្លៃថោកមែន តែវាជាសន្តានចិត្តដ៏ ស្មោះស្ម័គ្ររបស់ខ្ញុំ…។ កាដូរបស់ខ្ញុំនេះ មិនត្រូវការផ្លាស់ប្តូរជាមួយកាដូអ្វីពីនាងទាំងអស់…តែអ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន គឺភាពស្មោះត្រង់រវាងខ្ញុំនឹងនាង…។
-គន្ធា ក៏មានរបស់ជូនបងវិញដែរ…
-ឯណាម្ដេចក៏មិនឃើញ…?(ខ្ញុំនិយាយអមដោយស្នាមញញឹមជាប់ផ្ទៃមុខដាក់ស្រស់ស្រី )
-អូនទុកនៅក្រោយខ្នងបងឯណោះ…
ខ្ញុំប្រញាប់ក្រឡេកមើលទៅក្រោយខ្នង យកដៃស្ទាបចុះស្ទាបឡើង តែអ្វីៗគឺទទេ…ខ្ញុំធ្លាប់ តែបោកគន្ធា តែពេលនេះ…គួរឲ្យខ្មាសគេណាស់…ហាស…។ ខ្ញុំងាកទៅរកកំពូលដួងចិត្តខ្ញុំវិញ
ជាមួយនឹងសំណើច… តែក៏ត្រូវគាំងខ្លួនរឹងស្ដូក ដោយសារតែឃើញពួកក្មេងប្រុសៗមួយហ្វូងមិនទាន់ជ្រុះពន្លៃចេញពីក្បាល អាយុប្រហែល១២-១៣ឆ្នាំ អង្គុយគោះកំប៉ុងប៊ីយែរ លើកអក ផឹកស៊ីឆ្លងបំណាច់ឆ្នាំ…។ យីអើ មិនដឹងថានេះជាសម័យស្អីនោះទេ ផ្ការីកមុនរដូវ…ស្លឹកខ្ចីជ្រុះ មុនស្លឹកចាស់…ចៅពរយាយដឹកដៃតាទម្លាក់ជ្រោះហើយទេតើនេះ…ថ្ងៃឆ្លងឆ្នាំគឺជាថ្ងៃយ៉ាងហ្នឹង ឯងមែនទេ…?
-បង…នេះជារបស់បង…
-ស្អាតណាស់…តែវាថ្លៃណាស់អូន…
-ប្រាក់មិនសំខាន់ទេ…អ្វីដែលសំខាន់ គឺតម្លៃស្នេហ៍របស់យើង…
-ហេតុអ្វីបានជាអូនទុកចិត្តបងខ្លាំងម្លេះ…? អូនមិនខ្លាចបងធ្វើបាបចិត្តអូនទេឬអី…?
នាងមើលមុខខ្ញុំយ៉ាងយូរ ដោយគ្មានវាចាតបមួយម៉ាត់…ខ្ញុំមិនដឹងថាតើនាងគិតយ៉ាងណាចំពោះសម្ដីខ្ញុំនោះទេ…នាងញញឹម លាយសំណើចតិចៗ គ្រវីក្បាល…
-ហេតុអ្វីបានជាអូនសើច…?(ខ្ញុំសួរនាង)
-បងមិនដូចគេផ្សេងទេ អូនស្រឡាញ់បង មកពីបងយ៉ាងនេះឯង…
-គន្ធា មិនគួរទុកចិត្តលើកាយវិការខាងក្រៅនោះទេ…
-តែចំពោះបង គឺអូនទុកចិត្ត…បើបងចង់ធ្វើបាបខ្ញុំ គឺធ្វើបាបយូរហើយ… មិនមែនទុកឱកាសឲ្យដើរកន្លង ក្បាលហួសទៅទទេៗអ៊ីចឹងឡើយ…
-អូនចង់ឲ្យបង ធ្វើដូចគូស្នេហ៍របស់គេនោះមែនទេ…? ហាស…(ខ្ញុំនិយាយមែន តែធ្វើដូចលែង ដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរបរិយាកាស )
-យ៉ាប់មែន…
-យ៉ាប់ត្រង់ណាអូន…
-យ៉ាប់…យ៉ាប់…ត្រង់នេះនែក៎…(នាងនិយាយព្រមទាំងយកដៃមួរស្លឹកត្រចៀករបស់ខ្ញុំ )
នាងដឹងថា ខ្ញុំចូលចិត្តសរសេរអក្សរ គូសវាសតែផ្ដេសផ្ដាស ដូច្នេះហើយបានជានាងទិញប៊ិចឲ្យខ្ញុំមួយដើម…នេះជាលើកទីមួយហើយដែលខ្ញុំ បានដោះដូរកាដូជាមួយមនុស្សស្រី… តាមពិតកាដូពួកយើងមិនមានតម្លៃអ្វីច្រើននោះទេ…។ ដង្កៀបសក់របស់ខ្ញុំជូននាង តម្លៃត្រឹមតែ ៣០០០រៀលប៉ុណ្ណោះ តែវាជាវត្ថុតំណាងឲ្យរូបខ្ញុំ… បើនាងដាក់វានៅកន្លែងណា គឺខ្ញុំនៅទីនោះហើយ…។
ម៉ោង០១ រំលងអធ្រាត ត្រូវនឹងថ្ងៃទី០១ ខែ០១… ម៉ោង ពេលវេលា សុទ្ធតែពិសេសទាំង
អស់…ខ្ញុំបាននាំគន្ធាទៅគេងនៅឯផ្ទះសំណាក់ ព្រោះយប់ជ្រៅទៅហើយ មិនចង់រំខានដល់អ្នក ផ្ទះរៀងខ្លួន…។ ខ្ញុំឃើញនៅឯផ្ទះសំណាក់ដ៏ច្រើន សុទ្ធតែគូស្នេហ៍វ័យក្មេង ប៉ាវដាច់ សម្ពោធគ្នា ទៅវិញទៅមកដើម្បីឆ្លងឆ្នាំថ្មី…។
ខ្ញុំក៏ជាយុវវ័យសម័យថ្មីនេះដែរ តែខ្ញុំហាក់តាមមិនទាន់សង្គមទំនើបនេះទាល់តែសោះ… ថ្ងៃ១៤កុម្ភៈ ចូលឆ្នាំចិន ចូលឆ្នាំខ្មែរ ភ្ជុំ អុំទូក ណូអែល ឆ្លងឆ្នាំ សុទ្ធតែជាថ្ងៃបើកឱកាសសម្រាប់ភាពភ្លើតភ្លើននៃយុវវ័យ…ភ្លេចអស់ប្រពៃណីរបស់ជាតិខ្លួន…។ រឿងសប្បាយ តើនរណាមិនចង់ នោះ…គ្មានអ្នកណាកើតមកជាដំថ្មនោះទេ…តែគ្រាន់តែតម្រូវការសប្បាយផ្សេងគ្នាប៉ុណ្ណោះ…។
យប់នោះគន្ធា និងខ្ញុំឥតបានគេងពេញមួយយប់…ព្រោះ…ព្រោះ…ព្រោះ…
ភ្លឺឡើង ភាពសប្បាយរីករាយត្រូវបានបញ្ចប់ ដោយសារតែភាពនឿយហត់ អស់កម្លាំង ឈឺក្បាល ស្លក់មុខ… តែវាក៏ជាអនុស្សាវរីយ៍ទឹកឃ្មុំមិនអាចភ្លេចបាន…មួយយប់…មួយយប់នោះគឺ ខ្ញុំនិងនាងអង្គុយហាលទឹកសន្សើមអែបច្រាំងទន្លេរហូត…ព្រោះតែផ្ទះសំណាក់ជាច្រើនបាន ស្អប់ខ្ពើមពួកយើង…៕
ថ្ងៃទី០១ ខែ០១ ឆ្នាំ២០១០
ម៉ោង០១រំលងអធ្រាត
ចំណងដៃថ្ងៃឆ្លងឆ្នាំ
ស្នេហ៍ហាទាន់សម័យ...ហាស 