ស្នេហ៍ហាទាន់សម័យ...ហាស

ទង្វើរបស់យើងសោះ

គ្រប់សកម្មភាពទាំងអស់ សុទ្ធតែអាចនឹងមានឥទ្ធិពល មិនថាតិច ឬច្រើនទេទៅដល់អ្នកដទៃ ជាពិសេសអ្នកដែលនៅក្បែរៗខ្លួនយើង… ហាស៎…តើយើងគួរតែធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ ដើម្បីកុំឲ្យមានឥទ្ធិពលលើគេនោះ? ហាស៎…

គេ…ឯង

សូរសៀងសារស័ព្ទស្រែកក្អេងក្អាង ប្រាប់អ្នកជិតខាងដោយអំណួត

ថាខ្ញុំជាតិនេះស្អប់អ្នកអួត ពួកអ្នកឆ្កួតៗស្តីរឿងគេ ។

អ្នកស្តាប់ភ្លេចគិតចិត្តសរសើរ គាត់នេះគ្រាន់បើអ្វីម្ល៉េះទេ

និយាយត្រឹមត្រូវគិតគ្នាន់គ្នេរ គួរអញរិះរេរៀនធ្វើតាម ។

តែបើស្តាប់ហើយគិតឲ្យល្អិត ពិចារពីចិត្តនឹងឃើញស្នាម

ប្រាប់នេះស្អប់នោះច្រឡោមខាម ឯងសគេដាមដោយទឹកខ្មៅ ។

តើនេះពិតជាអ្នកត្រឹមត្រង់ អ្នកផ្ចិតគិតផ្ចង់សព្វក្នុងក្រៅ

ឬអ្នកមាត់ទេពចិត្តពាលខ្លៅ រស់ក្នុងក្រយៅអួតប្រយោល …?

ថ្ងៃទី០៤ ខែតុលា ឆ្នាំ២០០៩

ស្នេហ៍ហា

ស្នេហ៍ហា…!

-Hello…! ថៅកែស្រី យ៉ាងម៉េចទៅហើយការលក់ដូររបស់យើងនោះ…?

-ចាស៎ លោកប្រុស…មានអីភ្ញៀវហូររហែដែលហ្នឹង…

-ផ្លាស់ពីធ្វើការមក៍លក់ដូរអ៊ីចឹង សប្បាយទេថៅកែតូច…?

-សប្បាយជាងធ្វើការឱ្យគេ តែវាហត់បន្តិច…

-មានត្រូវការបុគ្គលិកបន្ថែមទៀតទេ…? បើត្រូវការមានអ្នកជួយណា…

-ខ្មាស់គេណាស់ កូនហាងតូចតែមួយហ្នឹង…បានប្រាក់ខែឯណាឲ្យគេទៅ…

-ជួលឧត្តមទៅ ឧត្តមមិនយកប្រាក់ខែទេ…

-អរគុណហើយចាំមើលកាក់កបជាងនេះបន្តិចសិន…ឧត្តមញ៉ាំបាយហើយនៅហ្នឹង…?

-នៅ…ចុះពិសីវិញ…?

-ចាំញ៉ាំជាមួយឧត្តមហ្នឹងណា…

-បើឧត្តមមានស្លាប ឧត្តមនឹងហោះទៅញ៉ាំជាមួយថៅកែស្រីរូបស្រស់ភ្លាម…

-ឥឡូវឧត្តមសម្តីផ្អែមសម្បើមណាស់ហ្ន៎…

-មកពីពិសីផ្អែមដែរហ្នឹង…

-ហាស់…ឡប់…

-ឡប់ក៏ព្រោះតែពិសី…

-កុំថាស្រឡាញ់ពិសីណា…

-ចាំបាច់ថាអី បើកំពុងស្រឡាញ់ទៅហើយហ្នឹង…

-ខ្ជិលជឿណាស់ ឧត្តមនិយាយលែងអញ្ជឹងនោះ…

-នែ៎…ពេលខ្លះឧត្តមនិយាយមែនណា តែវាដូចជាលែងអ៊ីចឹង…

-ចុះម៉េចក៏មិននិយាយត្រង់ទៅ…?

-មក៍ពីអៀនហ្នឹងណា…

-ប្រុសអីចេះអៀនមើលតែស្រីអ៊ីចឹង…

-ប្រុសសុភាពអ៊ីចឹងហើយ…

-បែបសុភាពតែសម្តីទេដឹង…

-មែនក៏អី…ឧត្តមហា៎ចាំយប់យើងនិយាយគ្នាទៀតណា …ឥឡូវខ្ញុំរវល់ខ្លាំងណាស់

-អ៊ីចឹងក៏បាន…ពិសីថែរក្សាសុខភាពខ្លួនឯងផងណា…bye… bye

-bye… see you mid night…

ខ្សែទូរសព្ទទាំងសងខាងត្រូវបានបិទព្រមគ្នា បន្សល់ទុកតែស្នាមញញឹមមិនដាច់ចំពោះយុវកំលោះសង្ហា សម្បុរសណ្តែកបាយម្នាក់ ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ជានិស្សិត កំពស់ប្រហែល១,៧០ម៉ែត្រ ឈររេរាក្បែររបងសាកលវិទ្យាល័យឯកជនមួយកន្លែងក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ។

សហសម័យទំនើប ២០០៩នេះ បច្ចេកវិទ្យាពិតជារីកចំរើនជាលំដាប់ ទោះបីសេដ្ឋកិច្ចពិភព លោកកំពុងប្រឈមនឹងឱនភាពធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងណាក៏ដោយ…។ វាពិតជាមានភាពងាយស្រួលក្នុងការរស់នៅ និងការទាក់ទងគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ការប្រើទូរសព្ទដៃ ស្ទើរតែគ្រប់គ្រួសារពេញផ្ទៃប្រទេស ទៅហើយ ។ គ្រួសារខ្លះមាន១ ខ្លះ២ ខ្លះគ្រប់សមាជិកក្នុងគ្រួសារទាំងអស់…ព្រោះការរប្រើទូរសព្ទ នេះ ធ្វើឱ្យមានភាពងាយស្រួលក្នុងការទាក់ទងគ្នា សួរសុខទុក្ខគ្នាទៅវិញទៅមក ។ ហើយក៏ងាយស្រួលសម្រាប់ការញ៉ែគ្នារបស់យុវវ័យផងដែរ…។ តួយ៉ាងដូចកំលោះសង្ហាយើង ស្ទើរតែរៀងរាល់ថ្ងៃតែងបង្ហើរនូវសូរសៀងដ៏ផ្អែមស្អិតរបស់ខ្លួនតាមរលកធាតុអាកាសទៅកាន់ពិសីម្ចាស់ហាងកាហ្វេ តូចមួយដែលទើបបើកថ្មី នៅម្តុំគល់ស្ពានស្ទឹងមានជ័យ ។ ឧត្តមហៅទៅកាន់នាងម្តងៗ មិនដែល ក្រោមមួយម៉ោងនោះទេ…និយាយបណ្តើរ សើចបណ្តើរ ដូចជាសប្បាយខ្លាំងណាស់ ឥតស្តាយស្រណោះអ្វីបន្តិច ។ យូរៗទើបគេហៅទៅរកម្តាយមេមាយចំណាស់គេម្តង តែការនិយាយទៅកាន់ ម្តាយនោះមានរយៈពេលខ្លីណាស់…យ៉ាងច្រើន១០ នាទីប៉ុណ្ណោះ តែដូចជាស្តាយយ៉ាងសម្បើម ។ គេហៅទៅរកម្តាយ គ្រាន់តែសួរសុខទុក្ខ និងសុំប្រាក់ពីគាត់…។ ឯម្តាយគេវិញ គ្រាន់តែឮកូនត្អូញ ថា ខ្វះប្រាក់ទិញសៀវភៅ ខ្វះប្រាក់បង់ថ្លៃទឹក ថ្លៃភ្លើង បង់បន្ទប់ជួល ខះប្រឹងផ្តាច់ក្រពះខ្លួនឯង លក់នេះលក់នោះ ជួនខ្ចីបុលការប្រាក់គេទៀត ដើម្បីផ្តល់ប្រាក់ឱ្យកូន សង្ឃឹមថាកូននឹងបានសិក្សា បញ្ចប់ដោយសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ មានការងារធ្វើល្អសម្រាប់ជីវិតខ្លួន ដោយមិនរំពឹងឱ្យកូនជួយដល់ខ្លួន ឯងវិញឡើយ…។

កូនឯណេះវិញ នៅពេលបានប្រាក់ពីម្តាយមក គិតតែពីដើរលែង ប៉ាវស្រី បញ្ចូលទឹកប្រាក់ ក្នុងទូរសព្ទយ៉ាងហ៊ឺហា មិនដែលហ៊ាននិយាយថាខ្លួនមកពីស្រែ មានអ្នកម្តាយមេមាយក្រីក្រ ដល់សង្សារសំណប់របស់គេឡើយ…។

នៅល្ងាចថ្ងៃមួយ ឧត្តមជិះម៉ូតូចេញពីសាកលវិទ្យាល័យយ៉ាងលឿន ឫកពារជាក្មេងទំនើង មិនសមនឹងឈ្មោះរបស់ខ្លួនជានិស្សិតអ្វីបន្តិច ។ ប្រហែលជា១០នាទីប៉ុណ្ណោះ រូបគេក៏បានប្រាកដ ខ្លួនឡើងនៅលើសួនច្បារមុខវត្តបទុមវតី ដោយមាននារីវ័យក្មេងម្នាក់កំពុងឈររងចាំជាស្រេច ។ គ្រាន់តែបានក្រឡេកឃើញកញ្ញារូបស្រស់ សក់ហាយឡាយពណ៌ទង់ដែង បបូរមាត់ក្រហមរលើបស្រស់ កំពស់ប្រហែល១.៦០ម៉ែត្រ គ្រងដោយអាវយឺតរលង់ក សំពត់ខើចខ្លីបង្ហាញគល់ភ្លៅ គ្រប ដោយអាវផាយបែបអ៊ឺរ៉ុបពីលើភ្លាម កំលោះយើងញញឹមឥតឈប់ ដើរសំដៅមួយៗទៅកាន់នាង ដោយក្លែមនឹងបង្អែមសម្តី ៖

-ពិសី អូនមក៍ចាំបងយូរហើយមែនទេ…?

ពិសីជាដៃគូសន្ទនាសំណប់ចិត្តតាមរលកធាតុអាកាសស្ទើររាល់ថ្ងៃរបស់ឧត្តម ។ ពួកគេតែង ណាត់ដើរលែងជាមួយគ្នា ស្ទើររាល់ល្ងាចថ្ងៃសៅរ៍ ជាថ្ងៃដែលនាងអាចឆ្លៀតឱកាសចេញពីហាង បាន ព្រោះប្អូនស្រីរបស់នាង តែងមកជួយលក់នាងរៀងរាល់ថ្ងៃសៅរ៍ពេញមួយថ្ងៃ ។ ពិសីញញឹម ដាក់ឧត្តមបន្តិច ទើបស្រដីតបទៅវិញ ៖

-ចាស៎…ទើបមកដល់មុននេះបន្តិចទេ…ចុះថ្ងៃនេះបងម៉េចក៏លឿនម្លេះ…?

មាណពយកដៃក្រសោបចង្កេះមាណវី បណ្តើរគ្នាទៅរកកន្លែងអង្គុយ ព្រមជាមួយការឆ្លើយ តបសំណួររបស់ស្រីស្រស់ ៖

-បងនឹកអូនឯងខ្លាំងពេកហ្នឹងណា បានជាបងប្រឹងស៊ុតម៉ូតូបន្តិច…

សំនៀងផ្អែមត្រជាក់ចេញពីបបូរមាត់បុរស ប្រៀបបានទៅនឹងអ្នកជំនួញ ។ បើនាងមិនជឿ ការឃោសនារបស់គេទេ គេនឹងរកឧបាយនិយាយបន្តទៀត រហូតដល់ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យនាងទុកចិត្ត លើគេ…។ មែន ពិសីស្រីស្រស់សិចស៊ី គ្រាន់តែឮសម្តីហានក្លា បោសអង្អែលចិត្តនាង ថ្ពាល់ទាំង សងចាប់ផ្តើមប្រែពីសរលើប ទៅក្រហមរលោង ញញឹមហើយញញឹមទៀត…។ ស្ថិតក្រោមរង្វង់ហត្ថា ថ្នាក់ថ្នមអំពីយុវកម្លោះ យុវតីយើងក៏មិនព្រមចុះចាញ់ទៅនឹងទង្វើបែបនោះដែរ ។ នាងបាន

បណ្តោយខ្លួនដោយសម្រួល ទៅតាមចង្វាក់ម្រាមដៃបុរស ហើយនាងក៏បានតបទៅវិញដោយការ ថើបថ្នមៗទៅកាន់គូសង្សារ…។ បើតាមវប្បធម៌ជនជាតិខ្មែរ ទង្វើបែបនេះពិតជាប្រាកដជាមិនមែន បើថាអ៊ឺរ៉ុបពិតជាមានមែន តែដូចជាមិនរហេតរហូតបែបនេះប៉ុន្មានឡើយ ។ តែរឿងស្នហាគ្មានអ្នក ណាហ៊ានធានាថាអាចកំណត់ពេលវេលា ទីកន្លែងច្បាស់លាស់បានឡើយ បើកាលណាដល់ពេលហើយ វានឹងកើតឡើងដោយឯកឯងពិតជាមិនខាន ។ បុរសកំពុងរង់ចាំឱកាសស្រាប់ បើមានអ្នក ផ្ដល់ឱកាសឲ្យយ៉ាងនេះ គេប្រាកដជាមិនបណ្ដោយឲ្យវេលាកន្លងទៅដោយឥតប្រយោជន៍ឡើយ។ សាច់នៅក្នុងមាត់ខ្លាទៅហើយ គឺមានតែរង់ចាំឱកាសឲ្យខ្លាត្របាក់ស៊ីប៉ុណ្ណោះ ។ មួយម៉ោងក្រោយមកអ្នកទាំងពីរក៏បានបំបែកផ្លូវគ្នាឡើងម៉ូតូរៀងៗខ្លួន ។

…………………………………………

ពេលវេលាបានរំកិលទៅមុខបន្ដិចម្តងៗឥតឈប់ឈរ ឧត្តម និង ពិសី បានបង្កើតនូវស្នាមអនុស្សាវរីរាប់មិនអស់ជាមួយគ្នា ពិតជារំភើប ត្រេកត្រអាល សប្បាយ រកអ្វីមកប្រៀបគ្មាន ។ ពួក គេមិនដែលខ្វល់ពីអ្នកជុំវិញខ្លួន ចង់និយាយអ្វីនោះទេ អ្វីដែលពួកគេយល់ថាត្រឹមត្រូវ ពួកគេនឹងធ្វើដោយឥតរេរា ។ ទំនាក់ទំនងស្នេហារបស់ពួកគេពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃកាន់តែបើកចំហឡើង ប្រៀប បានទៅនឹងប្ដីប្រពន្ធដែលទើបតែរៀបការថ្មោងថ្មី…។ ពិសីមិនដែលនឹកស្ដាយនូវអ្វីដែលខ្លួនបានធ្វើ ជាមួយឧត្ដមឡើយ ចំណែកឧត្តមក៏យ៉ាងនោះដែរ ។ មនុស្សស្រីដែលហ៊ានប្រគល់អ្វីសព្វបែបយ៉ាងឲ្យមនុស្សប្រុសក៏ព្រោះតែក្ដីស្រឡាញ់ស្មោះ និងចង់បានជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយដ៏ពិតប្រាកដនឹងមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់ តែមនុស្សប្រុសវិញស្នេហាប្រៀបនឹងប្រវត្ដិសាស្ត្រ…។

…………………………………………

ក្រោយពេលប្រឡងបញ្ចប់ឆ្នាំទី២ ឆ្នាំសិក្សា២០០៨-២០០៩ លទ្ធផលប្រឡងគួរជាទីមោទនៈ បំផុតសម្រាប់ឧត្តម ។ ឧត្ដមត្រូវបានទទួលការប្រឡងសងចំនួន ៣មុខវិជ្ជា ក្នុងចំណោម ៥មុខ ។ ប្រាក់បង់សម្រាប់ការប្រឡងសងគ្មានសម្រាប់គេឡើយ តែបើប្រាក់សម្រាប់បញ្ចូលកាតទូរសព្ទញ៉ែស្រី និងផឹកស៊ីសម្រាប់គេមានមិនចេះខ្វះ។ ឧត្តមសម្រេចចិត្តទូរសព្ទហៅទៅកាន់អ្នកម្តាយមេមាយ របស់គេ ដែលកំពុងតែបញ្ចេញនូវកម្លាំងយ៉ាងស្វាហាប់ក្នុងវាលស្រែដែលពេញដោយស្រូវទុំ ។ អ្នកម្តាយគ្រាន់តែដឹងថាកូនខ្វះប្រាក់សម្រាប់សិក្សា ទ្រូងម្តាយរែងអន្ទះសា ដើរខ្ចីបុលការប្រាក់ពីអ្នកជិតខាងយ៉ាងប្រញាប់ ដើម្បីបញ្ជូនទៅឱ្យកូនប្រុស…។ អ្នកម្តាយសុខចិត្តលេបថ្មលេបគ្រួស ហូរញើស បញ្ចេញកម្លាំងព្រោះតែកូន តែកូនឥតបានដឹងថាម្ដាយខ្លួនលំបាកយ៉ាងណានោះឡើយ…អ្នកភ្លេចអស់ហើយថាខ្លួនជាកូនអ្នកស្រែ ធ្លាប់ដកស្រូង រើសក្តាមខ្យងតាមវាលស្រែ ធ្លាប់ លំបាកសព្វបែបយ៉ាង…។ កាលនៅឯស្រែ ធ្លាប់ធ្វើជាក្មេងល្អ ជួយការងារម្តាយ ស្គាល់ច្បាស់ពីផល ដែលបានមកពីការប្រឹងប្រែង តែពេលដែលសិក្សាបានច្រើន កាន់តែខ្ពស់ ខ្លួនកាន់តែធំ បែរជាបំភ្លេចពីទុក្ខលំបាកទាំងអស់នោះទៅវិញ…។ ប្រាំបីថ្ងៃទៅហើយដែលគេបានហៅទៅកាន់ម្តាយ តែ មិនឃើញម្តាយគេផ្ញើប្រាក់មកដូចសព្វដងសោះ ។ គេព្យាយាមទាក់ទងទៅម្តាយជាច្រើនលើក តែ ទូរសព្ទម្តាយគេមិនអាចទទួលការហៅចូលបាន…ក្នុងខ្លួនមួរហ្មង រសេះរសោះអស់ទាំងខ្លួន ម៉ោងប្រហែល២រសៀល គេក៏ប្រញាប់ខ្ចីប្រាក់ពីមិត្តភក្តិបានបន្ដិចបន្តួច ដើម្បីធ្វើដំណើរទៅកាន់ស្រុក កំពុងស្វាយ ដែនដីកំណើតរបស់គេ…។

ម៉ោងប្រហែល៦ល្ងាច រថយន្តតាក់ស៊ីមួយគ្រឿងបានឈប់សំចតនៅក្បែរគល់ស្ពានឆ្លងស្ទឹង ព្រៃប្រស់បន្តិច រួចក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដោយបន្សល់តែរូបឧត្តមនាយកំលោះយើងឈររេរា តែម្នាក់ឯង ។ បន្តិចក្រោយមក រូបគេក៏ប្រតិស្ឋខ្លួនឡើងនៅពីមុខផ្ទះឈើ ជញ្ជាំងស្លឹកត្នោត ដំបូលសង្កសីមួយខ្នង…។ ឧត្តមឡើងទៅលើផ្ទះយ៉ាងលឿន តែគេឥតបានឃើញនរណាម្នាក់ក្នុងផ្ទះនោះឡើយ ។ ផ្ទះដែលធ្លាប់តែមានមនុស្សនៅ គ្មានធូលីជាប់រនាប ត្រូវប្រែក្លាយជាផ្ទះខ្មោច គ្មានរបៀប រៀបរយល្អ ខោអាវរប៉ាត់រប៉ាយ ចានបាយសម្លស្អុយដុះផ្សិត…។ ឧត្តមឃើញរូបភាពផ្ទះនោះដូច្នោះ ភក្ត្រាដេលធ្លាប់តែបំព្រង ប្រែជាស្រពោនក្រៀម យកដៃទះថ្ងាសខ្លួនឯងយ៉ាងខ្លាំងព្រមនឹងសម្រែក«ម៉ែ…»។ គេដឹងថាម៉ែរបស់គេមិនដែលទុកដាក់របស់របរគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់យ៉ាងនេះឡើយ គាត់ ប្រាកដជាមានរឿងអ្វីជាមិនខាន…។ ឧត្តមស្ទុះចុះពីលើផ្ទះរត់ទៅសួរអ្នកជិតខាង តែគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថាម្តាយឧត្តមទៅណា ឬនៅទីណាឡើយ …។ ជលនេត្របានរត់ប្រជែងគ្នាឥតឈប់តាម ចក្ខុវិថីឧត្តម ក្នុងដំណើរសោះកក្រោះទៅកាន់ផ្ទះរបស់ខ្លួនវិញ…បេះដូងលោតលឿនខុសចង្វាក់ រង្វង់មុខកាន់តែស្លេកស្លាំងជាងមុនទៅទៀត…សំឡេងរងំ «ម៉ែ…! ម៉ែនៅឯណា…ម៉ែមានរឿងអីមែន ទេម៉ែ…» នៅក្នុងបំពុងកមិនដាច់…។ ឧត្តមដើររកម្តាយឆ្លងពីភូមិមួយទៅភូមិមួយទៀតពេញអស់ មួយយប់ តែគឺជាការប្រឹងប្រែងដោយឥតប្រយោជន៍ ព្រោះសូម្បីតែដំណឹងពីម្តាយដ៏តិចតួចក៏គ្មាន

ដែរ…។

យប់មួយផុតរត់រំលងឆ្លងឆ្ងាយទៅ អាទិទេពកំដៅ បានចរលាយាត្រាពីទិសបូព៌ បញ្ចេញនូវ ពន្លឺពណ៌មាស ផ្សាយនូវឱភាសដើម្បីផ្តល់នូវសេចក្តីសង្ឃឹមដល់សត្តនិករ…រូបភាពឧត្តមនៅតែបន្ត ស្វែងរកម្តាយគេទៀតឥតឈប់…ស្ទើរតែគ្រប់កន្លែងដែលគេធ្លាប់ស្គាល់ ។ ដំណើរយ៉ាងលឿនបាន ប្រាកដនៅលើភ្លឺស្រែដ៏ល្វឹងល្វើយ ភ្នែករំពៃគ្រប់ទិសទាំងអស់ ឧត្តមឃើញប្រជាជនជាច្រើនកំពុង តែប្រមូលផលពីការប្រឹងប្រែងដកស្ទូងកន្លងមក ចំឡែកបាត់តែម្តាយគេ…ឧត្តមមុខស្ងួតនិយាយតិចៗ «តើម្តាយអញលំបាកយ៉ាងណាទៅ…អញក៏ធ្លាប់ធ្វើស្រែជាមួយគាត់យ៉ាងនេះដែរ…អញមិន មែនជាកូនអភិជនឯណា ហេតុអីក៏អញបំផ្លាញម្តាយអញយ៉ាងនេះទៅវិញ…»។ វិប្បដិសារីបានស្តី បន្ទោសចំពោះរូបគេឥតឈប់ ធ្វើឱ្យឧត្តមគតិនៃកូនកតញ្ញូកើតឡើងវិញ…។ ឧត្តមដើរបណ្តើរ សួរ ដំណឹងម្តាយគេបណ្តើរ ខ្លះដឹង ខ្លះមិនដឹង តែចម្លើយដែលដឹង ១០នាក់ ស្ទើរខុសគ្នាទាំង១០នាក់ មិនអាចឲ្យឧត្តមយកជាការបានឡើយ…។

ម៉ោងប្រហែល១២ថ្ងៃត្រង់ ឧត្តមក៏ត្រឡប់មកកាន់ផ្ទះវិញ ។ គេឃើញមនុស្សជាច្រើន ខ្លះឈររេរា ខ្លះអង្គុយ មុខស្រពោនគ្រប់គ្នានៅក្នុងផ្ទះរបស់គេ…គេប្រញាប់ស្ទុះវឹងឡើងទៅលើផ្ទះ គ្មាននិយាយអ្វីបន្តិច ។ ស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់កំពុងតែសម្រានស្តូកស្តឹង ខ្លួនក្តៅដូចភ្លើងតែរងា ភ្នែកបិទ ជិតតែបង្ហូរនូវទឺកថ្លាស្អាតមកលើផែនថ្ពាល់ទាំងសង ក្នុងវ័យប្រមាណ៧០ឆ្នាំ និងក្បែរស្ត្រីចំណាស់ មានស្ត្រីម្នាក់ទៀតមុខស្លេកបន្តិច ក្នុងវ័យប្រមាណ៥០ឆ្នាំអង្គុយសម្រក់ទឹកភ្នែក ដោយដៃកាន់ក្រមាជ្រលក់ទឹក ជូតថ្នមៗលើថ្ងាសស្ត្រីចំណាស់កំពុងសំរាន្ត…។ ឧត្តមឃើញហេតុការណ៍នេះ គេ តូចចិត្តចំពខ្លួនឯងយ៉ាងខ្លាំង ដែលមិនអាចជួយអ្វីដល់ពួកគាត់បាន…។ ឧត្តមបោះជំហានថ្នមៗ ហើយនិយាយទៅកាន់ស្ត្រីចំណាស់អាយុ៥០ឆ្នាំថា ៖

-ម៉ែ…សម្រាកទៅ ទុកឲ្យខ្ញុំវិញ…

ស្ត្រីចំណាស់រូបនោះ ឥតបានតបមកកាន់គេវិញឡើយ… គាត់នៅតែបន្តសកម្មភាពនោះដដែល… យូរបន្ដិចទើបគាត់ព្រមនិយាយ ៖

-ខ្ញុំមានម្តាយតែម្នាក់ តែម្តាយខ្ញុំមានកូនច្រើន…ម៉ែចិញ្ចឹមកូនរស់ តែកូនច្រើនមិនអាចចិញ្ចឹម ម៉ែខ្លូនឯងម្នាក់បាន…មិនអាចមើលខុសត្រូវចំពោះសុខភាពម៉ែបានសោះ…

គ្មាននរណាម្នាក់ដែលមិនបានឮនូវសម្តីស្ត្រីមេមាយរូបនេះឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាហ៊ាន តទៅកាន់គាត់វិញដែរ…តែពាក្យនោះគឺជាពាក្យទូន្មានដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់ឧត្តម…។ ជម្ងឺជីដូន ធ្ងន់យ៉ាងនេះ គឺមកពីខ្វះការយកចិត្តទុកដាក់ពីកូនៗ មួយអន្លើដោយការខ្វះប្រាក់មើលជម្ងឺទៀត ផង…។ យប់នោះដែរ ជីដូនឧត្តមក៏បានធ្វើដំណើរចាកលោកយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ បន្សល់តែសេចក្តី ស្តាយស្រណោះដល់កូនចៅ…។

ឧត្តម មិនដែលធ្លាប់នឹកថា រឿងរ៉ាវបានកើតឡើងតែមួយប៉ប្រិចភ្នែកសោះ ។ នៅពេលរូបគេ Callមករកម្តាយដើម្បីសុំប្រាក់យកទៅបង់ថ្លៃប្រឡងសង ជីដូនរបស់គេក៏កំពុងតែសម្រាន្តស្តូកស្តឹង លែងដឹងស្មារតី នៅឯផ្ទះម្តាយមីង ក្នុងស្រុកស្ទោងឯណោះ ។ គ្រាន់តែឧត្តមដាក់ទូរសព្ទភ្លាម ម្តាយ ឧត្តមក៏បានទទួលដំណឹងដ៏គួរឲ្យតក់ស្លុតពីម្តាយរបស់ខ្លួនតាមរយៈអ្នកជិតខាងក្បែរផ្ទះម្តាយ បាន Call មកប្រាប់ភ្លាមដែរ ។ ដោយប្រញាប់ខ្លាំងពេកកសិករមេមាយរូបនេះ មិនបានប្រាប់ពីដំណើររបស់ខ្លួនដល់អ្នកជិតខាងឡើយ…រហូតដល់ឃើញរូបគាត់នាំអ្នកម្តាយកំសត់មកវិញ ទើបអ្នកភូមិជាមួយដឹងថារូបគាត់បាត់ខ្លួនព្រោះទៅថែម្តាយខ្លួន…។

…………………………………………….

ក្រោយពីធ្វើបុណ្យសព្វជីដូនតាមប្រពៃណីរួចមក ឧត្តមបានសុំការអនុញ្ញាតពីម្តាយឈប់ រៀនបន្ដ ព្រោះគេឃើញម្ដាយរបស់គេ ជំពាក់អ្នកជិតខាងច្រើនពេក…តែម្ដាយរបស់គេមិនព្រមជា ដាច់ខាត ។ ឧត្តមក៏ត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើចំណាកស្រុកមកកាន់រាជធានីភ្នំពេញដើម្បីបន្ដការសិក្សា…។

ចាប់ពីថ្ងៃនោះមក ឧត្តមកាត់បន្ថយការដើរលេង ផឹកស៊ី និយាយទូរសព្ទយ៉ាងច្រើន…គេកែ ខ្លួនសាជាថ្មី ព្រោះនឹកអាណិតចំពោះម្តាយខ្លួន ។ តាំងពីឧត្ដមឈប់ហ៊ឺហាមក ពិសីម្ចាស់ហាងកាហ្វេគល់ស្ពានស្ទឹងមានជ័យ ក៏បានកាត់បន្ថយទំនាក់ទំនងស្នេហាជាមួយឧត្តមផងដែរ…។ ឧត្តម ស្តាយណាស់ ព្រោះរូបគេពិតជាស្រឡាញ់នាងដោយស្មោះ ឥតមានចិត្តគេចកែ ក្រឡាស់ ក្បត់ចិត្ត នាងឡើយ ។ គេប្រាថ្នាយកនាងជាគូគាប់អនាគតដ៏ពិតប្រាកដ ។ ទីបំផុតទំនាក់ទំនងរបស់គូស្នេហ៍ មួយគូនេះ ត្រូវបានបញ្ចប់ ព្រោះតែឧត្តមគ្មានអ្វីផ្គាប់ចិត្តនាងទៀត ។ គេគិតតែពីរៀន និងធ្វើការ គ្មានថ្ងៃសម្រាក ។ ពិសីក៏មានសង្សារថ្មីទៀត…។

ឧត្តមមិនបន្ទោសអ្នកណានោះទេ ព្រោះគេគិតថា ស្នេហារវាងគេ និងពិសីមិនមែនជា

ចំណងស្នេហាពិត ។ ឧត្តមតែងនិយាយថា«ខ្ញុំនៅតែស្រឡាញ់នាងជាដរាប តែស្នេហាខ្ញុំ និងនាង មិនមែនជាស្នេហ៍ខ្ជិប តែគឺជាចំណង ស្នេហ៍ហា ដ៏ពិត…អ្វីដែលខ្ញុំសោកស្តាយ គឺការចំណាយពេលពីមុនដោយឥតប្រយោជន៍ ជាមួយនឹងការក្បត់ទឹកចិត្តអ្នកម្តាយរបស់ខ្ញុំ…» ទៅកាន់មិត្តភក្តិដែលបានសួរពីរឿងស្នេហារបស់គេ…៕

ថ្ងៃទី២២ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០៩

ដើមឈើ

(បទពាក្យ៨)

ធម្មជាតិតាក់តែងបង្កើតរុក្ខា ច្រើនប្រភេទដល់ត្រារាប់ពុំបាន

ឈើខ្លះមានខ្លឹមខ្លួនយ៉ាងចំណាន ខ្លះសោភាល្អក្សាន្ដប្រហោងកាយ។

ឈើខ្លះមានខ្លឹមត្រឹមនៅសម្បក ឯខាងក្នុងណែនកកពេញដោយស្រាយ

ឈើខ្លះធំខ្ពស់ហួសវែងអន្លាយ មែកបែកខ្ញែករសាយពេញវនា ។

ទោះស្រាយប្រហោងឬក៏ឈើខ្លឹម ឈើទាំងអស់ចិញ្ចឹមខ្លួនដូចគ្នា

ដើមឈើត្រូវការរស់បានសុខជា ស្ថិតនៅក្នុងនាមាល្អពិសី ។

ឈើខ្លះអាងតែថាខ្លូនឯងធំ បែកមែករិតជិតជុំឥតប្រណី

គ្របលើឈើតូចកម្លាំងទន់ខ្ចី មិនអាចឱ្យឈើថ្មីលូតបានល្អ ។

ឈើតូចខ្លះត្រូវរួញខ្លួនក្រញ៉ង់ មិនអាចនឹងតម្រង់ងើបងើយក

ឈើតូចខ្លះទៀតមិនខ្ចីអង្វរ ខំប្រឹងប្រែងធ្វើសស៊ូដល់ស្លាប់ ។

ឈើតូចខ្លះទៀតពូកែអែបអប ចេះធ្វើខ្លួនរណបខ្លបចំណាប់

ដើម្បីខ្លួនរស់ខ្ពស់មានគេស្ដាប់ ហ៊ានប្រល័យសម្លាប់កាប់មិត្ដខ្លួន។

ពិតមែនណាស់ឈើមានច្រើនប្រការ ឥតមានឈើមួយណាមិនចង់មួន

មិនចង់អាស្រ័យរស់នៅជួបជួន រស់នៅបានសមសួននឹងញាតិឡើយ។

ថ្ងៃទី២៧ ខែកក្តដា ឆ្នាំ២០០៩

មានគេប្រាប់ខ្ញុំថា នេះជាផ្លែស្ពឺ

ឱកាសទឹកភ្នែក

ថ្ងៃទី០១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០៩

នៅឯខាងមុខព្រះបរមរាជវាំង ប្រជាជនប្រុសស្រី ក្មេងចាស់យ៉ាងច្រើនកុះករកំពុងឈរខ្លះ អង្គុយខ្លះត្រៀបត្រា ដើម្បីទស្សនាការប្រណាំងទូក ព្រមជាមួយទឹកមុខស្រស់ថ្លា សប្បាយរីករាយ លាយនឹងសំណើចហ៊ោរកញ្ជ្រៀវអឹងអាប់ សាទរចំពោះភាពអង់អាចនៃកីឡាករយើង ។ចំណែកឯនៅត្រើយខាងកើត ទល់មុខព្រះបរមរាជវាំងឯណោះវិញ ក៏មានប្រជាជនច្រើនមិនចាញ់ខាងមុខព្រះបរមរាជវាំងឡើយ តែភាគច្រើនសុទ្ធតែជាកីឡាករ កីឡាការិនីទូកង ទូកមួងតែប៉ុណ្ណោះ។ ឆ្នាំនេះពិតជាមានអារម្មណ៍សប្បាយ រំភើបយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះរបៀបរៀបចំពិធីបុណ្យនេះមានសភាពសមរម្យល្អ ព្រមជាមួយអធ្យាស្រ័យ និងការយល់ដឹងពីសម្នាក់ប្រជាពលរដ្ឋក្នុងការគោរពច្បាប់ ។

ឆ្នាំនេះហាក់ដូចចំឡែកជាងឆ្នាំសព្វមួយដង ព្រោះផ្ទៃគង្គាឡើងខ្ពស់ មិនទាន់ស្រកដូចឆ្នាំមុនៗនោះទេ ដែលត្រូវប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងខ្លាំង ប៉ុន្តែបែរជាមានគ្រោះថ្នាក់តិចបំផុត ។ជម្លោះប្រទេសជាតិនឹងបច្ចាប្រទេសជិតខាងគួរតែមានកលយុគអ្វីមួយ តែផ្ទៃក្នុងប្រទេសបែរជាមានសន្តិសុខល្អ សុវត្ថិភាពគួរឲ្យសោមនស្ស ។ ជនដែលមានអាជីពជាអ្នកសុំទានមានចំនួនតិចជាងរាល់ឆ្នាំ…តែអ្វីដែលគួរឱ្យសម្គាល់ និងត្រេកត្រអាលនោះ គឺពួកយុវកញ្ញាច្រើនដេរដាស គ្រងដោយសម្លៀកបំពាក់ស្រស់ល្អឆើតគួរឲ្យទាក់ទាញ ដោយភាគច្រើនពាក់អាវយឺតពណ៌លឿង និងក្រហម ព្រមជាមួយសំពត់ ខោខ្លីៗត្រឹមភ្លៅ ឬលើក្បាលជង្គង់បន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ហាក់ដូចជាចង់បង្អួតនូវសម្រស់ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ដែលយើងស្ទើរតែអាចនិយាយបានថា«…សម័យទំនើបខោខ្លីភាវូបនីយកម្ម…»។

ម៉ោងប្រហែលជាបួនរសៀល យុវនារីមួយក្រុមចំនួន៥នាក់ សម្រស់ស្រស់ត្រកាល រូបឆោមឆើតឆាយ ឈររេរានៅឆ្ងាយពីប្រជុំមនុស្ស ក្រោមដើមប្រេងខ្យល់ ទល់មុខវត្តសំពៅត្រៃលក្ខណ៍ ។ ក្នុងចំណោមនារីទាំងនោះ យុវកញ្ញាម្នាក់សម្បុរសណ្តែកបាយ រង្វង់ភក្ត្រក្រហមរលើបដូចជាតួសម្តែង លម្អដោយសក់ទង់ដែង ពាក់អាវយឺតដៃខ្លី ករលង់ បង្ហាញសាច់ទ្រូងស្លៀកខោខៅប៊យរឹប

ខ្លីពាក់កណ្តាលភ្លៅ ក្នុងវ័យប្រហែល២៣ទៅ២៤ឆ្នាំ កាន់ទូរសព្ទមួយគ្រឿងជាប់នឹងដៃ នេត្រាទាំងគូត្របាញ់ឆ្ពោះទៅកាន់ហ្វូងមនុស្សដែលដើរទៅដើរមកតាមដងវិថី មិនដឹងថាតើនាងកំពុងរង់ចាំអ្វីឡើយ…។ បន្តិចនាងក្រឡេកមើលទូរសព្ទជាប់នៅនឹងដៃ បន្តិចនាងក្រឡេកមើលទៅកាន់ហ្វូងមនុស្ស ដោយអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់រកស្មានមិនត្រូវ ។ នាងបន្លឺសំឡេងតិចៗដាច់ៗ ក្បែរត្រចៀកមិត្តនារីផ្សេងទៀតទាំងរសាប់រសល់លាយនឹងកំហឹង…«អំបាញ់មិញនេះដើរជាមួយគ្នាសោះ ស្រាប់តែបាត់ស្រមោលលែងឃើញ ហ៊ឺយ…មិនដឹងជាប្រកាច់ទៅណាទេនេះ…»។ស្រស់កញ្ញាម្នាក់ទៀតក្បែរនោះ ក៏តបទៅវិញក្នុងទឺកមុខស្ងួតចងចិញ្ចើម ៖

-ចុះទូរសព្ទនៅនឹងដៃ ម្តេចក៏មិនព្រមតេទៅ…ប្រហែលគេវង្វេងទេដឹង បើមនុស្សច្រើនម្លឹងៗអញ្ចឹងនោះ…

ឮវាចារំឭកពីសំឡាញ់យ៉ាងនេះ យុវតីរូបស្រស់បានលើកទូរសព្ទឡើងចុចលេខ តែចម្លើយដែលផ្តល់មកវិញគឺ«មិនអាចទាក់ទងបានទេនៅពេលនេះ»។ នាងព្យាយាមម្តងហើយម្តងទៀត តែចម្លើយនៅតែដដែល ។ អារម្មណ៍មួហ្មងកាន់តែកើតឡើងពេញខួរក្បាល ។ នាងនិយាយទៅកាន់កញ្ញាទាំង៤រូបជិតខ្លួនទាំងកំហឹង…៖

-បើចង់ទៅណា មិនចេះប្រាប់ឲ្យដឹងផងទេ ទូរសព្ទក៏បិទទៀត…ពួកយើងមិនចាំបាច់ចាំតទៅទៀតទេ…

ជំហានយ៉ាងលឿនបានបោះទៅមុខកាត់ហ្វូងមហាជន ឆ្ពោះទៅមាត់ទន្លេដើម្បីទស្សនាការប្រណាំងទូក…

ពីរម៉ោងក្រោយមក សំឡេងកាំជ្រួចបានរន្ថើនលាន់ឮយ៉ាងខ្លាំង ខ្ទររញ្ជួយអស់ផ្ទៃទឹក ដែលធ្វើឲ្យភ្លូកភ្លឹកអស់មនុស្សផងសឹងគ្រប់គ្នា ងើយមើលផ្កាភ្លើងកំពុងតែរីកលើផ្ទៃមេឃ។ ចម្លែកតែស្រីស្រស់យើងនៅតែអន្ទះសារមួហ្មងក្នុងចិន្តា ដោយនេត្រាទាំងគូសម្លឹងត្រង់ទៅកាន់ត្រើយខាងលិច តែមិនប្រាកដសម្លឹងរកអ្វីនោះឡើយ…

-ស៊ីនួន តោះត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ យប់ហើយ…

ទេពនារីសម្លឹងទៅរកម្ចាស់សំឡេងទាំងទឹកមុខស្ងួត ។ នាងងក់ក្បាលជំនួសវាចាយល់ព្រម ទៅកាន់មិត្តសំឡាញ់…។ ជំហានបវរកញ្ញាទាំង៥រូបបោះមួយៗ ឆ្ពោះតម្រង់ទៅកាន់ស្ពានជ្រោយចង្វារ…។ ដំណើរបានត្រឹមពាក់កណ្តាលផ្លូវ ពួកនាងក៏ត្រូវទុចជំហានគាំងស្តូក ជើងកម្រើកឈានទៅមុខលែងរួច ដោយសាររូបភាពកំលោះសង្ហាម្នាក់ កំពុងតែឱបចង្កេះនារីវ័យក្មេងម្នាក់ទៀត ប្រាកដឡើងចំពីមុខក្រោមចន្លោះដើមប្រេងខ្យល់ជាច្រើនដើម ។ ដំណក់ទឹកភ្នែកបានហូរកាត់ផែន

ថ្ពាល់ស៊ីនួនដោយមិនដឹងខ្លួន មុខនាងឡើងក្រហមដូចអណ្តាតភ្លើងកំពុងតែឆាបឆេះ ឈរសម្លក់

គូស្នេហ៍មួយគូនោះញ័ររញ្ជួយអស់ទាំងខ្លួន ចង់តែស្ទុះទៅជេរស្តី ប្រទេចផ្តាសាឲ្យសមនឹងកំហឹងដែលបង្កប់ក្នុងខ្លួនជាយូរមកហើយនោះ ។ តែគ្នាននរណាបានដឹងពីអាការៈរបស់នាងឡើយក្រៅពីមិត្តនារីទាំងបូននាក់របស់គេ សូម្បីគូស្នេហ៍ដែលកំពុងកៀកប្រកិតគ្នាពីមុខនោះក៏ឥតបានដឹងថា ស៊ីនួនបម្រុងនឹងស្ទុះទៅកំទេចពួកគេដែរ…។ស្រមោលនៃគំនិតបានបំផុសខ្លួនឡើង ភ្ញោចឱ្យឃើញវិប្បដិសារីក្នុងអតីតកាល ពេញក្នុងខួរក្បាលរបស់នាង…។

តាមពិតស៊ីនួនមិនមែនជាអ្នកភ្នំពេញនោះទេ នាងធ្វើដំណើរពីខេត្តឆ្ងាយមកធ្វើជាកម្មការិនីនៅរោងចក្រកាត់ដេរមួយកន្លែងនៅម្តុំទួលសង្កែ កាលពីពីរឆ្នាំមុន ។ ការចាកឆ្ងាយពីផ្ទះច្រើនតែយល់ថាខ្លួនមានសេរីភាព…សម្រស់ភ្លើងពណ៌ច្រើនតែនឹកភ្នកចង់សប្បាយ…ឃើញគេឡូយឆាយច្រើននឹកចង់ហ៊ឺហាដូចគេដែរ…ម៉្លោះហើយកាលពីកន្លះឆ្នាំមុនដោយសារភាពឆោតល្ងង់ ចង់ហ៊ឺហា ចង់សប្បាយ មានសង្សារបង្អួតមិត្តភក្តិ ស៊ីនួនក៏ត្រូវចាញ់បោកកំលោះសង្ហាអ្នកមានកូនពីរម្នាក់ ដោយកុហកនាងថាគេនៅលីវ ស្មោះស្មគ្រ ស្រឡាញ់តែនាងម្នាក់ ធានាខុសត្រូវលើរូបនាង និងឱ្យឪពុកម្តាយចូលស្តីនាងតាមប្រពៃណី ។ នាងជឿគេទាំងស្រុង ឥតបានគិតពិចារណាអ្វីឲ្យបានវែងឆ្ងាយនោះឡើយ រហូតដល់ត្រូវលះបង់នូវភាពស្រស់បរិសុទ្ធរបស់ខ្លួនបូជាចំពោះបុរសនោះ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់នាងទៅទៀត ។ ស៊ីនួន និងកំលោះក្លែងក្លាយនោះបាននិត្យនែបស្មោះស្មគ្រជាមួយគ្នាប្រៀបដូចប្តីប្រពន្ធដែលទើបរៀបការហើយថ្មីថ្មោង ។ ពួកគេសប្បាយណាស់ ថ្ងៃធ្វើការ យប់ជួបគ្នា ដើរលេងជាមួយគ្នា គេងនៅផ្ទះសម្នាក់ជាមួយគ្នា ដោយមានថ្ងៃខ្លះ គេនាំគ្នាគេងនៅឯផ្ទះជួលរបស់នាងទៀតផង ខណៈមិត្តរួមបន្ទប់មិននៅ…។ ភាពស្រស់ស្រាយរបស់នាងបានត្រឹមតែពីរខែប៉ុណ្ណោះ ផ្ការុះរោយកន្លង់តែងហើរចាកឆ្ងាយរកក្រេបផ្កាថ្មីទៀត សម្លតែមួយមុខមានរសដដែលៗ បរិភោគយូរទៅនឹងធ្វើឱ្យធុញទ្រាន់បាន ។ យ៉ាងណាមិញ នាងក៏មិនខុសពីផ្កាចាកទង ឬសម្លនោះដែរ…គេធុញទ្រាន់ នឿយណាយនឹងកាយនាងហើយ គេក៏ប្រឡេះដៃចាកឆ្ងាយពីនាងបាត់ទៅ ដោយបន្សល់តែសំណៅអាក្រក់ និងដំណក់ទឹកភ្នែកប៉ុណ្ណោះ ។

នឹកដល់រឿងនោះ នាងកាន់តែមានកំហឹងពុះពោរឡើងទ្វេ…នាងស្ទុះវឹងយ៉ាងរហ័សសំដៅស្តីថាហាទៅកាន់ស្រស់នារីដែលកំពុងលង់ទៅក្នុងកាមា ក្រោមម្រាមហត្ថាប្រលោមនែបនិត្យយ៉ាងខ្លាំងៗ ៖

-ស៊ីណា…ស៊ីណា…ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ…បើស្រឡាញ់គ្នា កុំធ្វើយ៉ាងហ្នឹងអី ឱ្យចេះខ្មាសគេឯងផង…

តាមពិតស៊ីណាគឺជាប្អូនស្រីបង្កើតរបស់ស៊ីនួន។ ក្នុងតរុណីវ័យ១៧ឆ្នាំជាផ្កាកំពុងពេញក្រពុំ ស៊ីណាក៏ពិតជាមានសម្រស់ស្រស់ត្រកាលមិនចាញ់ស៊ីនួនប៉ុន្មានដែរ ។ នាងទើបតែត្រូវបងស្រីនាំមក ធ្វើការនៅឯរោងចក្រ៣ខែមុនប៉ុណ្ណោះ ។ ស៊ីណាគ្រាន់តែឃើញអាការៈបងស្រីរបស់ខ្លួនយ៉ាងនោះ វិញ្ញាណស្ទើរតែរកផ្លូវរត់ចេញពីខ្លួន នាងភ័យណាស់ ភក្ត្រាក្រហមរលោងដោយម្សៅ ប្រែជាស្លេកស្លាំង ឈាមរត់លែងត្រូវចង្វាក់ បេះដូងលោតលឿនខុសសភាពធម្មតា ដើរមួយៗថ្នមៗចេញពីរង្វង់ដៃនៃគូកំណាន់របស់ខ្លួន ស្របពេលស៊ីនួនបង្ហើរនូវព្យុះកំបុតត្បូងចេញពីបបូរមាត់បែបឌឺដង ឱ្យកំលោះនៅលើម៉ូតូបន្ថែមទៀត ៖

-ប្រុសល្អ គេមិនឆ្លៀតឱកាសធ្វើបែបនេះទេ…ឯងកុំទុកចិត្តមនុស្សប្រុសពេក…

ក្នុងទឹកមុខស្រពោន ដៃទាំងពីរកាន់ចង្កូតម៉ូតូ កំលោះសង្ហារូបនោះតបទៅវិញទាំងក្លាហានថា ៖

-ស្រឡាញ់គ្នាត្រូវលះបង់ខ្លះអ៊ីចឹងហើយ បើមិនលះបង់ទេ តើធ្វើម៉េចអាចបញ្ជាក់ថាស្រឡាញ់ទៅកើត…

ស៊ីនួនឮកំលោះស្ទាវក្លាហានស្រដីយ៉ាងនោះ ចំហេះក្នុងទ្រូងរឹតតែក្តៅរោលអារម្មណ៍ខ្លាំងឡើង… នាងប្រញាប់តមាត់ទៅវិញដោយសំដីធ្ងន់ៗ ៖

-បើស្រឡាញ់ស្មោះ គេមិនចង់បានអ្វីពីគ្នាឡើយ ទង្វើគាត់ឯងធ្វើមិនមែនទង្វើមនុស្សស្មោះត្រង់នោះទេ…

-ចុះស្មានតែមនុស្សប្រុសទាំងអស់ដូចគ្នាមែនទេ ?អ្នកសង្ហាសួរតប

-វាមិនដូចគ្នាទេ ព្រោះតែផ្សេងគ្នាហ្នឹងហើយ បានគេអាចដឹងថាប្រុសណាស្មោះ ប្រុសណាមិនស្មោះនោះ

ស៊ីនួននិយាយដោយឥតសំចៃមាត់ ព្រោះនាងគិតថារូបនាងផ្ទាល់មានបទពិសោធន៍ស្នេហាបែបនេះរួចទៅហើយ…។

ឮសំឡេងឆ្លងឆ្លើយ ឌឺដងទៅវិញទៅមកមិនចេះចប់យ៉ាងនេះ គន្ធានៅក្បែរក៏បន្លឺសំឡេងដ៏ ស្រួយខ្ញោក បែបឆ្នាស់ឆ្នើមទៅកាន់ស៊ីនួន ៖

-នួន…តោះយប់ហើយ…ទៅផ្ទះវិញ…កុំទៅនិយាយជាមួយមនុស្សបែបនេះធ្វើអី…

ស៊ីនួនងក់ក្បាលជាបញ្ជាក់ពីការយល់ព្រម ហើយក៏រំកិលខ្លួនបន្តិចម្តងអមដោយស្រស់

ស្រី៥នាក់ផ្សេងទៀត ដើរឆ្លងស្ពានត្រឡប់ទៅកាន់ផ្ទះជួលរបស់ពួកគេវិញ…។ ស៊ីនួនដើរបណ្តើរ រអ៊ូស្តីឲ្យប្អូនស្រីបណ្តើរ ៖

-បើឯងធ្វើអ៊ីចឹងទៀត បងនឹងបញ្ជូនទៅស្រុក ឱ្យមើលគោនៅផ្ទះវិញ…ឯងគ្មានដឹងថាគេចាំ គេបារម្ភជា មួយខ្លួនឯងបន្តិចសោះ…បើឯងមានសង្សារ ខាតឬចំណេញ…វាគ្មានអីចំណេញក្រៅពីឲ្យពួកនោះធ្វើបាបយើងទេ…អូនឯងនៅក្មេងណាស់…

ស៊ីណាស្តាប់សំដីស៊ីនួនគ្មានឲ្យរំលងមួយម៉ាត់ឡើយ ។ នាងបានត្រឹមតែស្រក់ទឹកភ្នែកតាមពាក្យស្តីបន្ទោសរបស់បងស្រី និងកំហុសដែលខ្លួនបានធ្វើជ្រុលហួសជាមួយនឹងសង្សាររបស់ខ្លួន… តាមពិត ស៊ីណាលួចមានសង្សារ និងណាត់គ្នារួចជាស្រេចទៅហើយ តាមប្រព័ន្ធរលកធាតុអាកាស ដោយមិនបានឱ្យស៊ីនួនដឹងឡើយ ។ ពេលដែលស៊ីនួននិងស្រីស្រស់៤នាក់ទៀតកំពុងតែអន្ទះសាររង់ចាំខ្លួន គឺជាពេលដែលខ្លួនកំពុងតែជឿវាចាទឹកឃ្មុំលួងលោម ហើយក៏ត្រូវបរិច្ចាគនូវភាពស្រស់ត្រកាលនៃមាណវី ឱ្យទៅសង្សាររបស់ខ្លួននៅឯផ្ទះសម្នាក់VIP… ក្នុងទឹកដីសង្កាត់ព្រែកលៀប ឯណោះ…។

សម្តីរបស់ស៊ីនួន បានដាស់ស្មារតីប្អូនស្រី ប៉ុណ្ណោះហួសពេលបន្តិចទៅហើយ តែក៏ធ្វើឲ្យស៊ីណាយល់ច្បាស់ថា ខ្លួនចាញ់បោកប្រុសព្រានហើយ ខ្លួនខុសហើយ សង្ឃឹមថានឹងគ្មានលើកទីពីរទៀត ឡើយ ។ មិនគួរណាជឿមធុរវាចាលួងលោមរបស់បុរសយ៉ាងនេះទាល់តែសោះ…៕

ថ្ងៃទី១៣-១៤ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០៩

ចំណងដៃថ្ងៃអុំទូក

មិនចោលពុត

(បទពាក្យ៧)

ចិញ្ចឹមឆ្កែមួយឡូយអស្ចារ្យ មាឌធំសង្ហារោមក្រាស់ឃ្មឹក

ខ្ញុំបង្ហាត់វាថ្ងៃល្ងាចព្រឹក ព្រោះចង់បង្វិកជាឆ្កែល្អ ។

អាហារសុទ្ធតែស្អាតប្រណីត ដាក់ឱ្យដោយចិត្ដពិតស្មោះស

ម្ជូរគ្រឿងសាច់គោឬសាច់ខ សាច់អាំងសម្លសព្វបែបយ៉ាង ។

សូម្បីតែឆ្អឹងក៏មិនដាក់ ខ្លាចវាស៊ីឆ្លាក់កាចកោងកាង

លាមកសំណល់ឥតសំណាង មិនចោលជិតខាងខ្លាចវាឆី ។

ខ្ញុំចិញ្ចឹមវាអស់យូរឆ្នាំ វាឆ្លាតវាចាំគ្មានទាស់អ្វី

ស្រាប់តែថ្ងៃមួយហួសស្រដី វាធ្វើវាហីខ្ពើមអាហារ ។

ខ្ញុំបានរៀបបាយលាយសាច់ឆ្ងាញ់ ឱ្យអាសំឡាញ់សុនខា

វាឃើញគេបោះឆ្អឹងត្រៀបត្រា ស្រាប់ស្ទុះយ៉ាងក្លាទៅត្របាក់ ។

ក្រឡេកឆ្វេងស្ដាំឃើញសំណល់ លាមកហាលខ្យល់ហៀរកក្លាក់

វាចោលឆ្អឹងទៀតហេសស្លាក់ ស្ទុះស៊ីគ្មានអាក់ចាកមួយម៉ាត់ ។

ថ្ងៃទី១៥កញ្ញា ២០០៩

ប៉ោកបិន

ស្រមោច

ស្រមោច

បទកាកគតិ

ស្រមោចតូចល្អិត តែវាមានចិត្ត ពិតខ្លាំងអស្ចារ្យ

វាអាចលីសែង រាល់គ្រប់អាហារ មិនចាញ់សង្អា

សង្កើចអង្ក្រង ។

អង្ករយ៉ាងមួន ធំជាងតួខ្លួន វាសែងឥតហ្មង

មួយដាក់លើស្មា មួយរុញក្រោយខ្នង មួយទៀតទាញផង

ត្រាសម្រេចបាន ។

អំបិលរសប្រៃ គេអាចប្រើច្នៃ ជាថ្នាំសាមាន្យ

កំចាត់ស្រមោច ក្បាលខូចរំខាន ឲ្យវិនាសប្រាណ

ប្រាសអន្តរាយ ។

ថ្នាំពុលដោយហោច ដូចគ្មានស្រមោច ណាបែកខ្ចាត់ខ្ចាយ

តែផ្ទុយទៅវិញ ស្រមោចទាំងឡាយ បែរជាស្លាប់កាយ

ក្នុងចំណីវា ៕

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!